چهره کودک سه ساله سوری را که غرق شده بود، ندیدیم در تمامی تصاویر جسد معصوم او بر ساحل دریای بدروم در ترکیه در حالی که صورتش به روی زمین بود نشان داده شد اما ما تصویر خندان او را با برادرش را در صدر بیشتر روزنامه های غربی دیدیم که این مساله بیشتر به ما لطمه زد و احساسات ما را جریحه دار کرد و اشک های وزیر خارجه سوئد بهترین نمود و تعبیر از احساساتمان بود.
عبدالباری عطوان، تحلیل گر مشهور روزنامه مستقل رای الیوم نوشت: عکس ها به ویژه وقتی از کودکان باشند می توانند روند تاریخ را تغییر دهند و در مدت مدیدی در یاد ما بمانند و شکی نیست که عکس آیلان، کودک سوری که در دریا غرق شد، از این دست باشد، همانند عکس دختر ویتنامی 9 ساله ای که کاملا عریان از حمله آمریکا با بمب های ناپالم به روستایشان در سال 1972 فرار کرد. همچنین عکس محمد الدره، کودک فلسطینی را فراموش نمی کنیم که در آغوش پدرش در هنگام حملات اسرائیل به نوار غزه در 30 سپتامبر سال 2000 پنهان شده بود.
یکی از خوانندگان روزنامه گاردین در پست خود این پیام را منتشر کرد: پس از این که جسد آیلان، کودک سوری را دیدم از خودم به عنوان یک انگلیسی خجالت کشیدم، این حرف به این خاطر بود که دیوید کامرون، نخست وزیر انگلیس درهای کشورش را به روی آوارگان سوری (به استثنای چند هزار تن) بست، پس دیگر ما خانواده شهید، ما خانواده تمامی قربانیان سوری و ما اهل سرزمینی که صحنه تراژدی در آن از پنج سال قبل تکرار می شود، چه بگوییم.
نمی دانیم که آیا رهبران عرب ما به ویژه آن کسانی که در این جنگ دست دارند و اوضاع را تشدید می کنند و در سوریه و یا اطرافش قربانیان بیشتری را می گیرند، آیا مثل ما همین عکس ها را دیده اند یا خیر و این که احساس و واکنش آن ها چه بوده است آیا اشک های آن ها هم مثل وزیر سوئدی و بسیاری از ما جاری گشت و اینکه آیا چشمان آن ها اصلا اشک دارد؟!
انتشار چنین عکس هایی دو تاثیر را معمولا بر جای می گذارد تاثیر نخست احساس ناتوانی در مقابله با این تراژدی است. دوم این که به سمت نزدیک ترین خیریه برای کمک مالی می روند. اما ما نویسندگان به دنبال برگه ای می گردیم تا احساساتمان را بیان کنیم و تصویری از آنچه رخ داده و می دهد ارائه دهیم.
دو نوع آواره وجود دارند: نخست کسانی که با خطر مرگ در کشورشان مواجه هستند و در نتیجه، زمانی که به دریا می زنند یا سوار کامیون ها می شوند تا به دنبال زندگی در یک تکه امن از جهان بگردند، دیگر از خطر مرگ هراس ندارند. اما نوع دوم کسانی هستند که بیکاری، فساد، پارتی بازی، ظلم و دیکتاتوری کمترین حد از امکانات زندگی معقول را از آن ها می گیرد و به دنبال یک لقمه نان می گردند و گاهی این دو مقوله با هم تداخل پیدا می کنند. اما پناه بردن در دو حالت وجود دارد و فراهم کردن یک آغوش گرم برای آوارگان یک وظیفه انسانی می شود و ما فقط می توانیم از کسانی که این کار را انجام می دهند و در راس آن ها آنگلا مرکل، صدراعظم آلمان قدردانی کنیم که کشورش سالانه میزبان یک میلیون آواره می شود و این سخن مشهور را گفت که وی را جاودانه خواهد کرد اگر اروپا در امتحان آوارگان شکست بخورد آن اروپایی نیست که ما می خواستیم که از آبستن جنگ جهانی دوم و فجایع آن شکل گرفت.
احساس درد می کنیم زمانی که می شنویم که برخی از اندیشمندان و تحلیل گران عرب که عذر دولت هایشان را می آورند که در کشورهای خود را در مقابل آوارگان بستند و می گویند که باید اتحادیه عرب نشستی را برای بررسی فاجعه آن ها برگزار کند. درد ما همچنین شدیدتر می شود زمانی که نبیل العربی، دبیرکل اتحادیه عرب می گوید: این مشکل آوارگان سوری فراتر و بزرگ تر از اتحادیه عرب است اما زمانی که عضویت سوریه به حالت تعلیق درآمد و برای صدور قطعنامه ای برای مداخله نظامی بین المللی در سوریه همچون اقدامات صورت گرفته در لیبی به شورای امنیت رفتند، چرا این گونه نبود؟
درد اینجاست که سوریه زمانی که میزبان بیش از دو میلیون عراقی در سال های 2007 - 2008 شد؛ در آن شرایطی که هزاران عراقی جسدهایشان روزانه با خودروهای بمب گذاری شده تکه تکه می شد، سوریه در آن هنگام خواهان برگزاری نشستی از اتحادیه عرب نشد و بنابراین سوری ها نیز برای ورود صدها هزار آواره به اردن و لبنان به برگزاری نشست سران عرب نیاز نداشتند.
این درد دو چندان می شود زمانی که می شنویم که طرف ها در کشورهای عربی حوزه خلیج فارس بالاخص در عربستان جعبه های خرما و پتو به آوارگان سوری در اردوگاه زعتری در اردن داده و بیمارستان هایی برای آن ها ایجاد کردند تا توجیهی برای این مساله بتراشند که کشورهایشان در را مقابل این افراد باز نکرده اند.
یکی از آنها ما را در یکی از برنامه های تلویزیون به احساسی بودن متهم کرد چرا که ما از بسته بودن در کشورهای عربی در مقابل برادران سوری مان انتقاد کردیم و او با این اتهام می خواست از عدم استقبال از آوارگان دفاع کند، اما از ما می خواست که چه کاری انجام دهیم یا چگونه با این فاجعه برخورد کنیم؟ در مقابل عاطفه چیست؟ در مقابل آن بی توجهی در مقابل برادرانمان است که به طعمه سگان آبی و ماهی ها تبدیل می شوند.
مردم سوریه از بخشنده ترین ملت های عربی و متمدن ترین آن ها هستند و ارزش زیادی برای کشور میزبانشان دارند چرا که ملتی خلاق و با پشتکار هستند و شهر ششم اکتبر در مصر را به بهشت تبدیل کردند و رستوران ها و هتل ها و مغازه هایی را گشودند و صدها شغل برای برادران مصری ایجاد کردند و همان کار را در ترکیه، امارات و اردن و حتی در آلمان و اسپانیا و هر کشوری که در آن ساکن شدند، کردند.
پنج کشور عربی شکست خورده آوارگان را به ناکجا آباد و به ایستگاه های قطار و سواحل دریای مدیترانه می فرستند و این افراد قربانیان توطئه غربی با دست نشانده های عربی هستند؛ چه کسی لیبی را ویران کرد و نیمی از مردم آن را به تونس و الجزایر فرستاد، چه کسی عراق را ویران و اشغال کرد و همچنان مردم آن را آواره می کند. صدها هزار و چه بسا میلیون ها یمنی برای فرار از بمباران هوایی و زمینی دنباله دار به کجا خواهند رفت که از شش ماه قبل ادامه دارد و چه کسی هزاران تن از آن ها را کشته است.
خداوند آیلان و برادرش غالب و مادرشان و همچنین تمام کودکان عربی را که در بازی دولت ها کشته می شوند، بیامرزد. به خدا سوگند که ما به دنبال کلمه ای قوی تر می گردیم که بگوییم به عنوان عرب و انسان به خاطر آنچه برای مردمانمان در کشورها رخ می دهد، احساس ننگ می کنیم اما پیدا نمی کنیم، ما را به خاطر ناتوانی مان ببخشید.
لینک مطلب: https://www.ansarpress.com/farsi/4128
دلایل قیام امام خمینی/ امام خمینی به مسئله‌ی وابستگی چگونه می‌نگریست؟
